حقیقت شرعیحقیقت شرعی به وضع لفظ برای معنای خاص توسط شارع اطلاق می‌شود. ۱ - تعريفحقیقت شرعی، از اقسام حقیقت عرفی خاص بوده و در جایی است که شارع لفظی را برای رساندن معنایی وضع می‌کند؛ برای مثال، مکلف از لفظ صلاة ، صوم و حج معانی شرعیه‌ای را می‌فهمد که این معانی، حادث و جدید بوده و اعراب قبل از اسلام ، آن الفاظ را در این معانی به کار نمی‌گرفتند؛ حال این سئوال پیش می‌آید که آیا شارع این الفاظ را بدون نصب قرینه و به وسیله وضع تعیینی ، برای آن معانی خاص وضع نموده است، یا این که این الفاظ بعد از اسلام، از معانی لغوی خود، با نصب قرینه‌ای و به وسیله وضع تعینی ، به این معانی جدید نقل داده شده است. اصولیون در این باره اختلاف دارند، ولی مشهور معتقدند شارع این الفاظ عبادات را برای این معانی، به وضع تعیینی و بدون قرینه وضع نکرده است، چون اگر چنین بود حتماً در تاریخ ثبت می‌شد و به ما هم می‌رسید. [۴]
محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص ۹۳-۹۰.
[۵]
فخر رازی، محمد بن عمر، المحصول فی علم اصول الفقه، ج۱، ص۲۹۸.
[۶]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۱۲۵.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۲۶، برگرفته از مقاله «حقیقت شرعی». رده‌های این صفحه : اصطلاحات اصولی | اصول فقه | اقسام حقیقت | حقیقت و مجاز | حقیقت عرفی خاص | مباحث الفاظ
|